Vaderdag – Gezien worden

Zoek je bevestiging of wil je gezien worden? Een mooie vraag voor Vaderdag, als kern van het vaderlijke principe. Vaak zijn we doende met het eerste. Eindeloos zoeken naar goedkeuring of angstig zijn het niet goed te doen. Alsof je nog steeds een kind bent en de bemoedigende blik van een autoriteit buiten je nodig hebt. 

Pijn op de (vader)lijn

Zelfs als ik vol in mijn talent en flow ben, is er soms nog ergens een stemmetje dat zich afvraagt of de ander het wel goed (genoeg) vindt. Ben ik bang om te falen. Zoek ik naar bevestiging in een onbewuste afhankelijkheid van de waardering of de hunkering naar succes. Dat heeft te maken met mijn opgroeien met een vader voor wie vooral de prestatie telde. Zo was hij zelf ook grootgebracht.

Presteren was een must voor een 'Broos', wilde je een waardige telg zijn van 'de Brandehoeve'.  Opa Broos stierf jong, mijn vader zocht bevestiging in de wereld met hard werken en succes. Hij was een selfmade man, genoot aanzien en leefde in weelde, maar hij raakte 'van God los' in zijn mateloosheid en identificatie met bezit.  Zijn liefde moest je verdienen, en dat deed ik. Eerst cum-laude afstuderen, daarna een bedrijf in Brussel uit de grond stampen en een kleinzoon baren. Een echte 'Broos' was ik.

Toen ik juist voor mijn 30ste omviel met een burn-out ging dit familiare ideaalbeeld aan gruzelementen. Te meer omdat ik bij deVoorde/Pulsar in de Phoenix-40 daagse belandde, een herstelprogramma. Dat 'broos' ook kwetsbaar betekent, was werkelijk nooit eerder in me opgekomen. Feit was dat ik mezelf -stukje bij beetje- hervond in de opleiding van deVoorde/Pulsar en mijn ziel thuiskwam in de weg van Rumi.

In mijn vaders angst en weerstand ('mijn dochter is in een sekte') wilde hij mijn breekbare bestaan liefst zelf fixen, maar ik weigerde terug in de oude orde te gaan. 

Als een Phoenix...

Mijn vader zag hoe ik uit mijn eigen as herrees, zoals hij zelf weer rijk werd na een faillissement. Terwijl ik mijn baan verloor, mijn relatie stukliep en ik bijstandsmoeder werd, hervond ik mezelf. Broos èn krachtig. Ik was arm, maar weerbaar als levensleerling. Mijn inmiddels doodzieke vader, eerder wars van alles wat met 'deVoorde' te maken had,  vroeg in zijn broosheid zelf om 'de warme handjes' (Reiki). Woordeloos was er voor het eerst echt verbinding tussen ons. Pas toen bemoedigde hij mij om de innerlijke weg te gaan: 'Doe jij het, ik kan het niet'. 

Toen ik mijn vader op mijn 54ste overleefde , zette ik 'het jaar van mijn vader' in als transformerende leerweg. Het liedje 'Pappie loop toch niet zo snel' wat ik als kleuter zong, verhaalt mijn kinderpijn. Ik zie mijn vlammende, puberale woede over zijn ontrouw, exorbitante levensstijl en zelfdestructie. Mijn afschuw van platte seksualiteit en onderdrukking van de vrouw. De miskenning als kind omdat hij al zijn bezit op naam van zijn tweede vrouw had gezet...  A lot to take in, maar in mijn koperen keteltje kwam een alchemie op gang, voorbij verwijt. 

Mijn projecties en vaderbeeld zijn als ketelsteen aan het loslaten, oude deuken verzachtten. Ik zie ook zíjn pijn, waar hij een vader miste en flinke deuken in zijn keteltje opliep. En ik zie óók zijn licht: zijn levenslust, moed en ondernemingszin. Hij en ik komen, langzaam en zeker, opnieuw in de glans van onze menselijkheid. Zoals ik gisteravond Stef Bos hoorde vertellen over zijn liedje 'Papa'. Twee dingen zijn veranderd sinds hij het lied schreef; hij gelooft in God en hij ontdekte dat alles draait om de slotzin: 'Papa, ik houd steeds meer van jou'. 

Het oog van de meester

Imitatie is hoe je leert, waarop vaders' goedkeuring volgt, ook maatschappelijk. Je bent wat je doet, je prestatie daar krijg je bevestiging op. Die paplepel maakt ons tot strebers en pleasers, gevangen in de hunkering naar erkenning. Het ‘vaders wil is wet’, wat in zijn en mijn jeugd gold, doet daar nog een schepje bovenop. Wie je bent, hoe jij dingen doet in jouw eigenheid en talent wijkt voor de norm. De boodschap is: voldoe aan de verwachtingen anders volgt afkeuring, of zelfs uitsluiting. Zo blijf je een slaaf en onvolwassen, hoe succesvol je ook bent. Je doet braaf mee en past je aan, ontsnapt óf je blijft rebelleren tegen gezag in een autoriteitsdingetje. 

Het kan ook anders. Wat een prachtig vaderlijk principe is, is het Oog van de Meester. Daar groei je van. De liefde van een wijze meester die jou als leerling goedmoedig leert je te bekwamen. Iemand die jou echt ziet. Idealiter is het je eigen vader, maar ook een leraar op school, een wijze raadgever of een vakman op je werk is een zegen. Het haarscherpe en liefdevolle oog van de meester blijft je bij, net als de lessen die je van hem kreeg. Dat wat je leerde is waardevol, maar de kostbaarste overdracht is in het bewustzijn. Je ontwaakt in jezelf, alsof je voor het eerst jouw naam hoort roepen. Zo krijg je zicht op wie jij bent, kun je op weg om jouw ideaal te verwezenlijken.

De weg die je bent, is de weg die je te gaan hebt

Ten diepste verlangt ieder mens er naar om gezien te worden. Gezien worden in wie je bent. Een universeel verlangen, wat je leeftijd ook is. Mij viel afgelopen jaar het geluk ten deel van een klein-kind, Klaasje. Kleine kinderen... zo stralend als ze zijn, zo totaal onbevangen, trekken ze als magneten liefdevolle blikken naar zich toe. Je kan niet anders dan glimlachen, verzachten en ze zién. Dat is genoeg. Zo onbevangen als ze nog zijn, werkt het zelfs andersom: als zij je aankijken word je bevestigd in jóuw bestaan. 

Jaren geleden zag ik een man ‘vader worden’, drie weken voor de geboorte van zijn zoontje. Tijdens de Latifa-meditatie kwam hij in het diepe innerlijke besef van zijn JA naar het kindje toe. Dat hij het kindje echt kon verwelkomen. Zo'n moment van bewustzijn, dat tot diep in je ziel aankomt, maakt een wereld van verschil. Het 'vader zijn' wordt geladen met een diepere intentie, die betekenis geeft aan de rol. Je bent bereid. En je hart opent zich in toewijding, dienstbaarheid en bescherming. Dat zie ik ook bij de vader van Klaasje gebeuren.

Ga maar ...

Moederschap is 'zorgen', vaderschap is borgen. 'Ga maar', is een vaderlijke wenk. Een bemoediging om te dóen, te durven en te gaan in de wereld. De ruimte en het vertrouwen krijgen of het laatste zetje naar een nieuwe uitdaging. Het kind een veilige ruimte geven om zelf zijn weg in de wereld te vinden. Daar groei je van. Het borgen is ook letterlijk: Vriendelijk doch beslist afbakenen, begrenzen en NEE zeggen.  

En als de confrontatie komt, zoals met pubers, het contact echt aangaan: liefdevol maar vastberaden. Je elke keer herpakken als je toch uit je slof bent geschoten of afhaakt, machteloos en radeloos bent. Het 'vaderen' (ook als moeder) beoefenen. Zoals Kalil Gibran zegt: Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. Kun je toestaan te worden gebogen én standvastig te zijn, zodat de pijl ver kan reiken? 

Standvastig zíjn. En gebogen wórd je! Zo komt een jong mens in zijn kracht en groei jij uit tot een vader(figuur) die het kind ziet en waardeert in wie het is. En het bemoedigt in wat het doet.  

Je koperen keteltje

De krachtigste borging is 'gezien zijn'. Gezien in het eigenzinnige, het speelse, het wijze, het typische dat je als kind had. Jouw koperen keteltje, jouw Essentie: wie jij bent. Het ene unieke talent wat je van nature hebt en wat je schenkt. Als ouder zie je ook de deuken in het koperen keteltje van je kinderen, hun schaduw en gedoe, alle worstelingen die onvermijdelijk zijn in een wereld die even hard als weerloos is. Wees geen 'curling ouder', die het kind smoort in zorg. Steun hen in het vinden van een eigen weg. Kijk hoe je 'ut jong' kan borgen. 

Het ware borgen is vertrouwen in hun keteltje, hun essentie.  Vertrouwen in hen dat dieper is, inclusief hun onbezonnen keuzes, fouten en de onvermijdelijke risico's die ze lopen. Ze zijn geborgd door jouw en mijn herinneren. Ik weet nog wie zij als kind waren en in hun wezen nog altijd zijn. Ik zie hun talent, dwars door al hun gedoe heen. Zo kijk ik ook naar ze. Wat ze vroeger trouwens verschrikkelijk vonden. "Wat kijk je nu weer?" Maar dat maakt me niet uit: ze zijn gezien. En wie gezien is, die kan (op) weg!

Just a closer walk with Thee 

In het Breda Jazzfestival hoorde ik met Hemelvaart de gospel en jazz-klassieker 'Just a closer walk with Thee', live in de Grote Kerk. Mijn vaders lievelingsnummer dat hij overal aanvroeg. Het trof me als altijd recht in mijn hart. Man, vader wat een leerweg! Ik weet me bevestigd, aan het gouden draadje met 'Thee', God of bron. Ik word gezien en bovenal... ik kan mezelf zien. Zo is de cirkel rond, in het derde jaar sinds ik mijn vader overleefde.

Mijn zonen zijn grote kerels (29 en 25) die hun weg in de wereld aan het vinden zijn. Mijn neef werd gisteren 21, de zoon van een boezemvriend is nu 15, Klaasje is bijna 6 maanden. Vandaag eer ik hun vaders en alle mannen die jongens onder hun hoede hebben. Weerhoud je van verwachtingen. Wacht! ... tot ze hun eigen naam horen roepen. Hun eigen levensmissie vinden. Bereid ze voor op de slotzin van het gedicht: Toen stapte ik naar buiten!

Marianne Broos | BROOS Levenskunstwerk | juni 2025

Menukaart voor 2025

• In de Levenskunstwerk Academie maak je jouw leven tot leerschool als schepsel en schepper. Het eerste jaar, het Transformatiejaar, start in september. Het tweede jaar is  Je bent zelf het instrument. Vraag de brochure aan als je verlangen voelt om 40 weken op reis te gaan, 1 op 1  met mij als gids.  
• Welkom in de Herberg van het hart, mijn gastenhuisje, voor een 24-uurs retraite. 
• Kijk in de shop voor Dagopening 7-daagse van het seizoen en de Latifa-meditaties. Doe de gratis dagopening om kennis te maken. 
• Abonneer je gratis op het weekthema om elke zondag om 12.00 uur een nieuw citaat van Rumi te ontvangen evenals alle inspiratie-artikelen.